Z faktoringiem wiąże się szereg aspektów prawnych, które definiują i regulują relacje pomiędzy zaangażowanymi stronami. Najważniejszym dokumentem jest umowa faktoringowa i należnościowa pomiędzy sprzedawcą a faktorem – określa ona m.in. opłaty, ryzyko niewypłacalności dłużnika oraz prawa i obowiązki obu stron. Kluczem do tego jest przeniesienie wierzytelności od sprzedawcy na faktora, co w wielu jurysdykcjach musi nastąpić w formie pisemnej.
W zależności od rodzaju faktoringu dłużnik mający ubezpieczenie należności może zostać powiadomiony o sprzedaży swojego zadłużenia, co oznacza, że jest zobowiązany do zapłaty na rzecz faktora, a nie pierwotnego sprzedającego. W niektórych przypadkach faktor może wymagać także dodatkowych zabezpieczeń w postaci poręczeń czy gwarancji. Ze względu na wrażliwość niektórych informacji wiele umów faktoringowych zawiera klauzule poufności jeśli chodzi o ubezpieczenie należności.
Należy również zauważyć, że w niektórych krajach instytucje faktoringowe podlegają regulacjom i nadzorowi tak samo jak banki czy inne instytucje finansowe. Transakcje faktoringowe mogą mieć także wpływ na opodatkowanie przedsiębiorstwa, które dotyczy zarówno podatku dochodowego, jak i podatku VAT. Jeśli chodzi o konflikty i spory związane z umową faktoringową, wiele z nich zawiera zapisy dotyczące mechanizmów ich rozwiązywania, takich jak mediacja czy arbitraż, ubezpieczenie należności.